Hamaika urte pasatu dira tipo batek ia bizia kendu zizunetik.
Astebete pasa zenuen ospitalean, hil ala biziko jipoia jaso ondoren, eta bizirik atera zinen hartatik, baina zure bizitza ez da aurrerantzean berdina izan, ezta izango ere.
Gure buruak mamuz beterik badaude, nola ez ote den egongo zeurea. Mamuz, deabruz eta erresuminez betea daukazu, eta bizitzari aurre egin diozun arren ez zara lasai bizi.
Gu bai, gu lasai bizi gara, ez genituen ostikadak geure buruetan jasan, eta ahaztu ez badugu ere, ez da gure eguneroko platera, noizean behin gogora ekartzen dugun pasadizo krudela baizik.
Biktima bat zara, bai, orain ulertu dugu, gizartearen biktima bat, ahazturarena, injustiziaren biktima. Eta zure borreroa egunero ikusi behar duzu, eta bera lasai dabil, eta gu ere bai, baina zu ez.
Bagenekien gogorra izan behar dela horrekin bizitzea, baina ezin genuen zure larruan jarri, ezin genituen zure sentimenduak ulertu, biktima bat zinenik ez genuelako ulertu, gaur arte.
Gaur zure amorrazio guztia atera duzu kalera. Ez dakigu jendeak ulertu ote duen zure protesta, baina guk ederki ulertu dugu, eta gaiaren inguruan hausnartu, eta hitz egin, eta zure tokian jartzen saiatu gara, gauza makala ez dela konturatuz.
Gure elkartasun guztia daukazu, eta konprenitzen zaitugu, baina bizitzak aurrera darrai, eta ahalegin berezia egin beharko zenuke, ez ahazteko, baina bai zure egunerokotasuna duintasun handiz eramateko, egin gabekoek jada ez baitute atzera bueltarik.
Zein konplikatua den gure burua, ezin asma nola jokatuko dugun, ezjakintasunak ematen digun inozentziak bultzatuta. Failatu omen dizugu, baina ez da nahita izan, hori argi eta garbi, eta okerrekoa konpontzen saiatuko gara, baina gure kezka nagusia zurekiko da.
Biktima bat zara, eta izango zara betirako, baina hartu aurrea etorkizunari eta utz itzazu atzean atzokoak, bizitza bakarra baitugu. Zuk eta zure ingurukoek merezi dutelako, atera mingaina arerioari eta lasai bizi.
