iraultza nire barnean

Ez zaitut begiratu baina ikusi zaitut. Urduri jarri naiz, zergatik? ez dakit, zu zarelako besterik gabe, oraindik ere nire barrua iraultzea lortzen duzulako arrazoi ezezagun bat medio, baina hala da. 

Ez dakit zuk ikusi ote nauzun, agian bai seguruen nigan erreparatu ez baduzu ere. Nitaz ze iritzi izango duzun otu zait bapatean, jakinmina daukat, zer pentsatuko duzun, gorrotatuko ote nauzun, nazka emango ote dizudan, edo besterik gabe noizpait zurekin enroilatutako beste bat gehiago ote naizen, edo ez naizen ezer ez, hau da beti izan naizena, garai batean kontrakoan tematu banintzen ere, ez dakit zergatik, edo agian bai, baina nire buruarekin hortaz hitz egitea eta nire buruari arrazoia ematea alferrikan da, praktikak bestelakorik erakutsi didanean.

Egunen batean gurutzatuko gara, lehenago edo beranduago, eta ez dakit nola erreakzionatuko dudan, ez dakit "normal" portatzeko gai izango ote naizen, beste ezagun bati bezala kaso egin, bizitza guztian egin dizudan moduan; edo lotsatu eta begirada jetsiko ote dudan; edo ignoratu egingo zaitudan (hori oso itsusia izango bada ere); baina nirekiko erakutsitako sentsibilitate ezak edozein portaera ekar dezake, ez bada zure aldetik behintzat bestelako jarrera bat.

Arrazoi ezezagun bat medio, gaur, ia hiru urte beranduago, berriro ere nire sabela iraultzea lortu duzu.

impossible is nothing?

Argazkian ikusten dena hogeigarren mende hasieran talde bat soka eta guzti Anetora (3.404 m) igotzen.

Aste buru honetan han izan naiz eta bai sokak ikusi ditut, familia batek bere hamar? urteko umea lotuta eramateko erabilitakoa; eta ume gehiago ere ikusi ditut, sokarik gabe, nekatuta, mila eta laurehun metroko desnibela igota gauza normala inondik inora, ezinak jota, goraka, geldirik, eta gurasoak benga gora; eta batzuk korrika gora ikusi ditut ere, zapatiletan, kranpoirik gabe; eta mahomako pasoan txinaurrien moduko kate bat ikusi dut, batzuk dardarka, baina gurutzea ikutu behar da kosta ala kosta (nik paso egin nuen); eta erreskateak ere ikusi ditut, egun batean hiru, batzuk galtza motxetan eta kranpoirik gabe elurretara eskuekin helduta topatu omen zituzten, eta 69 urteko gizon bat gaueko hamarretan Renclusatik metro gutxitara galduta lainoak eraginda...

Bazirudien zerbait erregalatzen zutela goian, ilaran gindoazen artaldean, ehundaka pertsona, ume eta agure barne,...

Zertan bihurtzen ari gara gure denbora librea? Horrenbeste informazio daukagu, horrenbeste astakeri ikusten dugu telebistan, hain asperturik bizi gara, gure bizitza betetzeko edozein gauza egin dezakegula pentsatzen dugula eta ez gara geure mugen jabe, edo ez dugu izan nahi. 

Bakoitzak gure mugak dauzkagu, norberak jakin beharko du zeintzuk diren bereak eta horren arabera jokatu, beste inor arriskuan jarri gabe.

Umeak dauzkatenek euren oporrak umeen neurrira egin beharko dituzte, ala alderantziz izan behar da? Neri hamar urteko umea horrela mendira eramatea astakeria iruditzen zait, aitari bi hostia emateko modukoa... eta jubilatuak... ba jakin beharko du gai den edo ez hamaika orduko paliza hartzeko... 

Gustatu ala ez, dena ez da posible mundu honetan, dena ez zaigu posible baina ez dugu onartu nahi, eta okerrena da gure arduragabekeria medio besteen aukerak mugatzen ari garela.

Ez nago on line

Aste betetxo pasa dut etxetik kanpo "oporretan", hau da egunerokotasunaz deskonektatua, eta hala izan da zer benetan deskonektatua egon naiz, ia ia. Bai mobila gainean nuen deiren bat edo mezuren bat bidaltzeko, besterik ez, baina ohartu naiz hori gero eta gauza arraroagoa dela.

Edozeinek darama gainean i-phone, i-pad, note-book, laptop, blackberry, ez dakit, galdu egiten naiz, badakit aparatu mota desberdinak aipatu ditudala, baina denek ahalbidetzen dizute on line egotea, facebookean salseatzeko, lagunekin txateatzeko, zure herrian dagoen eguraldia ikusteko, azken kotilleoa ez galtzeko,... halere niri neurri batean gehiegizkoa iruditzen zait.

Jakin badakit, ni neu agian berdin ibiliko naizela hemendik gutxira, aitortu beharra baitaukat ordenagailuan nire eguneroko saioa egitea gustatzen zaidala, agian bereziki txoko hau, adierazteko balio didalako, eta egun hauetan ere apur bat faltan bota dut, gehiegi izan ez bada ere.

Lehengoan Maon aldean turismo apur bat egiten ari nintzela izugarrizko ekaitza sortu zen eta taberna batean sartu nintzen aperitifa hartzera. Ez nintzen bakarra izan, jende gehienak gauza bera egin baitzuen euritik babesteko. Parean bikote gazte bat tokatu zitzaidan, eta aurrez aurre izan nituen ordu erdian ez zioten elkarri hitzik zuzendu ere egin. Online zeuden, bakoitza bere mobil (i-phone, blackberry,... edo dena delakoa) kuttunera lotuta, ez dakit zertan, lagunekin txateatzen, pretenporada nola hasi den begiratzen, bikotearekin igarotzen ari ziren oporretako uneez gozatu beharrean!

Tristura eman zidan, ordu gehiegi igarotzen ditugu txisme guzti horiei konektaturik berez, egunerokotasunean, oporretan ere online egoteko beharra edukitzeko. 

Argi dago gizakiak yonkiak garela, zerbaitekin engantxatuta egon behar dugula osoak sentitzeko, bestela ez da ulerkorra.

Momentuz ez nago on line, orain bai etxetik ari naizelako, baina kanpora noanean mantentzen dut deskonexioa..., ea luzerako den!

"beginners"

Zoragarria, goxua, originala, musika ona, montaje kuriosoa, 

maitasuna, bakardadea, beldurrak,...aukera baduzue ikusi!

Zuz: Mike Mills

Antzezleak: Ewan McGregor, Christopher Plummer, Melanie Laurent

gure mamuak

Adinan aurrera noala, gero eta zailagoa egiten zait gure existentzia ulertzea, agian gutxiago pentsatu eta gehiago ekin, gehiago disfrutatu beharko nuke, eta horretan saiatzen naiz, baina zoriontasunaren bilaketa horretan milaka galdera kolpatzen zaizkit burmuinean eta erantzuna topatzeko ahaleginetan joaten zaizkit bakarrik igarotzen ditudan une gehienak.

Oroitzen naiz Woody Allen deskubritu genuen garaian harrituta geratzen ginela nola bere filmetako pertsonai gehienak psikologoetara joaten ziren euren miseriak, kezkak, ezinegonak kanporatzeko eta barre egiten genuen, hori guztia gurekin ez zetorrela aldarrikatuz, hori burgesez beteriko EEBB bezalako herrialde batean gerta zitekeela soilik, gurean horrelakorik ez, ...

Urteak pasa ahala ohartu naiz, hori mendebaldeko edo edozein herri "garatutan" gertatzen dela zoritxarrez.

Gauza materialak ziurtatuta dauzkagun neurrian (etxebizitza, lana, heziketa, janaria, osasunbidea, bizioak,...), geure bilaketa harantzago doa ezbairik gabe. Bizitza duin baterako oinarrizkoak direnak asetzen ditugun neurrian, gure hutsuneak bilatzen ditugu kontzienteki edo inkontzienteki, materiala dena baino areago, eta hor gure gabeziak azalarazten hasten dira.

Jasan dugun heziketa erlijioso kastranteak, hutsune espiritual izugarria utzi digu, jainkoetan ez sinistetik gure buruan ez sinistera pasa gara nahi gabe, eta orain ez dugu gure beldurrak, gure hutsak, gure nahiak, gure desioak ulertzeko tresna egokirik, hustu egin gaituzte eta ez dugu hutsune hori betetzeko biderik aurkitzen.

Gero eta gehiago dira hori asetzeko bide berriak topatzen ari direnak, bizitza estilo berriak, jaterako orduan, erlazionatzeko orduan, norbera bere buruarekin bakean egoteko orduan, eta lehen ulertzen ez banituen ere, guzti horri buruzko iritzia aldatzen ari naiz apurka apurka. Ekialdeko kultura zabaltzen ari da neurri handi batean geure artean, meditazioa horren lekuko.

Kolektibo batean parte hartzen dugunean kezka horiek guztiak, norbanakoak, desagertu egiten dira, beste aire batzuekin kutsatzen zara eta ez duzu astirik zure buruan pentsatzeko, baina zure etxeko atea ixten duzunean, hor ageri dira sekula alde egin ez duten mamuak eta hor dator norberaren gainbehera.

Zerbaitegatik gara izaki sozialak, taldearen babesean ziur sentitzen garelako, baina zer gertatzen da zure sare soziala desagertzen doanean, eta hori zoritxarrez adinarekin maiz gertatzen den gauza bat da?

Orain ulertzen dut jende askok familia, bikotea, edukitzeko duen beharra kosta ala kosta. Ez dakit horrek zoriontasuna dakarren ala ez, baina gure mamuak uxatzeko bidea da eta inork ez du mamuz inguraturik bizitzerik nahi.

memoria selectiva

Siempre presumo de tener una memoria pésima, pero me estoy dando cuenta de que lo que tengo es una memoria selectiva, pues así como hay cosas que no recuerdo, existen otras que se han grabado en mi mente, y por mucho que me esfuerzo no logro borrar.

Una de ellas es el último beso que me diste, bueno si es que se puede denominar beso a aquel gesto de acercar tus labios a los míos y justo en el momento de rozarlos salir disparados hacia atrás como si hubiesen sufrido la acción de una fuerza magnética repelente fuerte...

En aquel momento no fui capaz de reaccionar y de decirte, 

-ey! que si no quieres besarme no lo hagas, no es una obligación

Si lo hubiese hecho probablemente te hubieses mosqueado, aunque con el careto que ya tenías poco se hubiese notado.

He analizado la situación desde la distancia (como ya he dicho es un recuerdo que se me ha quedado grabado), y lo único que se me ocurre es que era una forma de agradecimiento, agradecimiento por haber tenido tu polla en mi boca, por haberte proporcionado un par de buenas corridas, que en este caso no fueron mutuas, y en consiguiente quizás sentiste la obligación de pagarme, sí pagarme como a una puta con perdón, porque esa fue la manera en que me sentí cuando te fuiste sin dirigirme la palabra, después de darme aquel puto beso, o lo que fuese. 

En adelante y a medida en que pasaba el tiempo mi actitud hacia ti fue siendo cada vez más fría, más distante, intentaba mostrarme indiferente, aunque tú, la indiferencia y yo, creo que no somos muy compatibles, mi intención era que si querías volver a estar conmigo me lo dijeras abiertamente, pero eso nunca sucedió. En alguna ocasión tuve la ligera sensación de que intentabas acercarte a mí, pero yo ahí actué como una chula, -que cojones, ya está bien de chuparte el culo, chúpamelo tú a mí si quieres,- pero eso tampoco sucedió. 

¿Eres consciente de la forma en que me has tratado y de cómo me has hecho sentir, con tus gestos, tus desprecios, tu puto beso?

Con el tiempo he tratado de suavizar las cosas, de ser sincera, de acercarme a ti, sin segundas intenciones, de recuperarte como persona y tal vez como amigo, pero todo esfuerzo ha sido en vano, cuanto más intento acercarme más te alejas de mí, que tonto eres, no sabes bien lo que te pierdes.

Puta memoria selectiva, ¿cómo puede una persona darte el beso más dulce de tu vida y a la vez el más frío? y ¿por qué cojones me tengo que acordar sólo de este último?

mendi buelta

Goiz jaiki da, energiaz betea, leihotik begiratu eta egun ederra dagoela ikusi du, egun sanoa esaten duten horietakoa. Mendira joatea deliberatu du.

Autoz hurbildu da Bexabiraino, taberna ondoan aparkatu eta makila eskuan goruntz abiatu da, erritmo lasaiean baina gelditu gabe. Lehen ordu erdian ez du inor ikusi, ez da inorekin gurutzatu, astelehena izaki gauza normala seguruen. Bide zuzenetik igotzea erabaki du, indartsu sentitzen da eta aspaldi ez duela bide hori jarraitu.

Izerdia bere aurpegitik irristatzen da, baita bere bular artetik, besoetatik eta bizkarretik ere. Beroa somatzen da baina gustora doa. Gora begiratu eta berrogeita hamar bat metrotara mutil bat ikusi du, distantzia horretara ezin gauza handirik bereizi, baina argala eta altua dela ematen du eta elastikoa erantzita darama, bere bizkarralde zurixka antzeman dezakelarik.

Kuriositatea sartu zaio, nor ote den, ezagutze ote duen, eta aurrera jarraitzeko indartsuago sentitu da.

Igoeraren azken zatian begi bistatik galdu egin du eta tontorrean topatzeko esperantza izan du, baina bertara heldu eta han ez zen inor. Tristetuta sentitu da une batez, dena bere irudimena ote?

Ze arraio zergatik tristetu pentsatu du jarraian? Adarrako puntan dago goizeko hamaiketan, eguna zoragarria da..., bat batean behera begiratu eta han ikusi du mutila, magalean dagoen zelaitxoan bertan dabiltzan pottokei itxuraz janaria ematen.

Hareaino jaistea erabaki du, mutilarengana hurbildu eta berarekin berriketan hasi da:

-kaixo, zer ari zara zaldiei janaria ematen?

-sagar batzuk dira, baina ez pentsa ez diete kasu handirik egin...

-belarra nahiagoko dute

-bai

Ixilik geratu dira elkarri begira, euren gorputzek izerdiaren eraginez dizdira berezia dute, eta elkarrenganako erakarpena sentitzen ari dira...

-nahi al duzu zuk sagar bat?

-beno!

Sagarra ematerakoan euren eskuak kontaktuan jarri dira, urduri daude biak ere.

Koxk egin dio sagarrari Mirenek

-eskerrik asko, oso ondo sartzen da izerdi hauek bota eta gero...

Eta horrela daudela, hizketaldi tonto eta fortzatu batean, ez daki oso ondo nola baina hurrengo gogoratzen duena elkarri musukatzen hasi direnekoa da. 

Bien gorputzak daude izerdituta, gazi zaporea dute biek ere, baina berdin zaie, elkar dastatzen ari dira euren azalak, munduko azken bizidunak bailiran, unetxo bakoitzaz gozatuz, benetan disfrutatuz.

Mutilak elastikoa kendu dio eta bularrekoa jaitsiz titiburuak miazkatzen hasi zaio, emeki egiten du eta Miren oso eszitatua sentitzen da. Eskua bere hanka tartera eraman du, zakila laztandu dio galtzaren kanpoaldetik lehenik gero eskua barruan sartu duelarik, bere azal leuna sentituz. Belarrean etzanda Mirenek prakak eta kuleroak kendu ditu, gauza bera egin du mutil ezezagunak, bere karteratik kondoitxo bat atera duelarik. Mirenek lasaitasun aurpegia jarri du, kondoia jantzi dio bere mingainarekin zakilean jolas txiki batzuk egin ostean eta larrutan hasi dira, bueltaka ibili dira larrean postura desberdinez gozatuz korritu diren arte.

Amaitzean bost minutuz edo zerura begira egon dira biak ere etzanda bilutsik, eskutik helduta.

Ondoren jaiki, ezpainetan musu bat eman, jantzi eta bakoitzak bere bidea jarraitu du autora bueltatzeko.

Aparkalekuan topatu dira, irrifar goxo bat zuzendu diote elkarri hitzik esan gabe eta bakoitzak bere autoan alde egin du. 

Gaurko mendi buelta benetan ahaztezina, pentsatu du barrurako etxerako bidean doala!

iragana, oraina, geroa

Hondartzatik atera naiz, patxadatsu, autobuserako bidean eta semaforo batean hantxe zu. Bizkarrez egon arren berehala ezagutu zaitut, etzara gehiegi aldatu, seguru zimurrak zure aurpegian ugaritu direla, baina atzetik behintzat betiko itxura zenuen, agian gure garaian baino kilo batzuk gehiago, besterik ez.

Ez zindoazen bakarrik, zure atzetik bi ume koxkor, hamar eta zazpi bat urteko mutil eta neskatila bat. 

Autobus geltokian zuei so geratu naiz eta bat batean imajinatu dut ume horiek nireak izan zitezkela bere garaian hartutako erabakiak hartu izan ez bagenitu, hobe esanda nik hartutako erabakia hartu izan ez banu. Imajinatu dut etxera zindoaztela amonaren etxera akaso, kasualitatez bost minutu beranduago zure anaia ere pasa baita bere bi semealabekin, nire ilobak otu zait une batez.

Askotan egin izan diot neure buruari galdera bera, eta gaur ere etorri zait, ea zurekin jarraitu izan banu egun zoriontsua izango nintzateken..., erantzunik ez dut ordea. Maiz pentsatu izan dut agian zoriontsu ez, baina bizitza errazagoa izango litzatekela, pentsatzeko asti gutxiago izango nukelako eta eguneko ordu gehienak lanari, etxeari eta familiari eskaini beharko nizkiekelako, baina hori al da nik bizitzari eskatzen diodana?

Jende askok familia izaten du, bizi legea delako, ohituraz, beraiengandik espero dena delako akaso; beste batzuk benetan amatasunaren eta aitatasunaren deia jasotzen dute eta umeak ekartzen dituzte konbentzimendu osoz. Ni ez naiz sekula ez lehen ez bigarren taldean egon. Azken urte hauetan harreman egonkor bat izan banu agian planteatuko nuke halakorik, baina tokatu ez denez ezin jakin.

Edozein kasutan bere garaian hartutako erabakiak gaur egun bizi dudan egoerara ekarri nau. Ezin damutu egindakoaz, harek ez baitu atzera bueltarik, aita zu izan zara, ni ez ama, ume horiek agian nireak izan zitezkeen, baina ez dira, neuk horrela erabaki nuelako.

Agian hori da nire patua, benetan maite nauten pertsonak alboratzea, nireganako inongo interesik agertzen ez duten tipoekin enamoratzeko. Ufffffff, horrek oso gaizki sonatzen du, baina egia da inkontzienteki bada ere, batzuk sufrimendurako eta autoflagelaziorako tendentzia handia izaten dugula. 
Espero horretan ere, bizitzako beste kontu batzuetan bezala, gauzak aldatzen hastea, eta naizen bezalakoa maite nauen tipo xarmangarria topatzea.

"UN CUENTO CHINO"

El ferretero solitario coleccionista de noticias absurdas.

Nola egiten dute argentinarrek horrelako gidoi gozoak idazteko?

Ricardo Darin, beti bezala geniala!