Atzo Ruper Ordorikaren kontzertuan izan nintzen Victoria Eugenia antzokian. n-garren aldia da bere kontzertu batera joaten naizela, eta egia esateko asko disfrutatu nuen.
Eszenatokia soila, soinua ezin hobea, hori bai han goikaldetik oso urrun sentitzen nituen musikoak, baina sarrerak azken unean erosteak hori dauka.
Baina azkenekotan gertatu zaidan moduan, zapore gazi gozo batekin atera nintzen handik, gustura egon nintzen, bai, baina ez dakit donostiarrak edo gipuzkoarrak oro har estu xamarrak ez ote garen, zeren han dena zen ixiltasuna, eta nik ez dut Ruper horrela guztiz gozatzen.
Ruper ez da operako kantantea, ez goaz harea bere ahotsaz gozatzera, bere musikarekin bizitzera baizik, nik hala pentsatzen dut, zeren bere hitzek hori egiten baitute, bizitzari buruzko hausnarketak bota, bizitako une tristeak zein alaiak zabaldu, eta niri behintzat kantatzeko grina pizten dit. Egia da ia bere letra gehienak buruz dakizkidala, eta ez dut uste han zeuden asko dakizkitenik, baina kantatzeko gogoa neukan eta ezin. Ezin ingurukoaren arnasa soilik senti zitekeelako, hitz bat altuagoa kantatuz gero begiratu egiten zidatelako, ufffff, ze lotsa. Une batean batzuk txaloka hasi ziren kanta baten hasieran, eta xxxxiiiiiiiiiii batzuk entzun ziren, ixiltzeko. Mala hostian jarri nintzen, baina disfrutatzea erabaki nuen.
Formatua izango da agian, soilegia, serioegia. Ziur naiz Bilboko Kafe Antzokian bestela izango zela, konpartituagoa, hartu eman handiagoa publikoa eta musikarien artean, baina ez dakit, zoritxarrez sekula ez dudalako han ikusi.
Edozein kasutan merezi izan zuen bere kantuak ederrak direlako.
Ea hurrengo batean beste formatu interaktiboago batean ikusteko aukera dudan.
